روایت مادری و دانشجویی / مهد کودکی برای فرزندان مادران دانشجو
تاریخ انتشار: ۱۶ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۰۲۰۶۹۱
خبرگزاری مهر؛ گروه مجله - محدث تک‌فلاح: «حرف از فرزندآوری نزن که حوصله بچه‌داری را هم اگر داشته باشم، درس و دانشگاه نمی گذارد که فرصتی برای فرزندم بگذارم.» معروف‌ترین جملاتی که از خانم یا آقایی که دانشجوی متاهل هستند می‌شنویم. اوضاع اقتصادی برای بعضی از آنها دلیلی مضاعف شده است اما اغلب دانشجویان حضور و ورود یک فرزند را در زندگی با شرایط زندگی دانشجویی مغایر می دانند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
مادر سه فرزند؛ دکترای فیزیک
من اکنون سه فرزند ۱۰ سال ۶ سال و ۲/۵ سال دارم. از ابتدای دوران کارشناسی‌ام دانشجوی دانشگاه صنعتی شریف بودم و الان در سازمان انرژی اتمی پژوهشگر هستم. وقتی اولین فرزندم آمد، دانشجوی فوق لیسانس بودم. دومی وقتی آمد که دکترا می خواندم و سومی هم دو هفته بعد از دفاعیه دکترایم به دنیا آمد.
دانشجو بودن فی نفسه سختی‌هایی دارد. دانشجوی دانشگاه شریف بودن اما در نوع خودش سخت‌تر هم باید باشد. چه انگیزه ای در شما و همسرتان وجود دارد که در چنین دورانی حاضر می‌شوید فرزندی از خدا بخواهید؟
اگر کلی نگاه کنیم، در این مسیری که می‌روم، اگر به انتهایش بنگریم، ممکن است بهترین آدم در رشته علمی خودم بشوم. اما وقتی خودم را با زمانی که بچه دار باشم قیاس می‌کردم. زمانی که بتوانم بچه‌ای را تربیت کنم و رشد بدهم. وقتی این دو را با هم مقایسه می‌کردم، دیدم که انقدر متفاوت است که نگو. تاجایی که به چشمم مسخره می‌آمد که من این (مادر شدن) را قربانی کنم و آن را به تنهایی داشته باشم. هم به لحاظ لذتی که در این جایگاه در خودم می‌بینم (اگر خودخواهانه نگاه کنم). هم به لحاظ رشدی که خودم در این مسیر خواهم داشت. و هم اتفاقاتی که برای جامعه می‌افتد.
هر کدام از اینها را که نگاه می‌کردم، «مادری» برای من نقش موثرتری داشته است. برای ایفا کردن نقشم در مقایسه با اینکه مثلاً من بشوم یک دانشمند نخبه در گرایش خودم. البته نمی‌خواهم ارزش آن را کم کنم. نه! رشته فیزیک حتماً برایم ارزشمند بود که تا این نقطه آمدم. که الان هم پیگیر باشم و همزمان با حضور بچه در زندگی‌ام این مسیر را طی کنم. ولی از دست دادن ارزش مادری با دلیل درس خواندن یک چالش جدی برای من بود. من حاضر نبودم آن را از دست بدهم.
اگر قرار بود انتخاب کنید؟
قابل جمع بود. اگر قرار بود انتخاب کنم، فکر می‌کنم که مادری را انتخاب می‌کردم. اما الان هر دو را انجام می‌دهم. شاید یک جایی باید شرایط را تطبیق بدهم. مثلاً در دانشگاه هیچ وقت به سمت کار آزمایشگاهی نمی‌روم. چون کاری است که حضور جدی می خواهد. یا مثلاً گرایشی انتخاب کردم که با شرایطم بخواند. یا اینکه سال‌های تحصیل کش آمدند. اگر در حال عادی من ارشد را در دوسال می خواندم، با حضور فرزندم سه سال طول کشید. این شرایط را منطبق کردم با شرایط خودم که بچه دارم.
تصمیم آوردن بچه دوم و سوم، نسبت به اولی سخت تر بود یا راحت تر؟
راحت تر بود. چون تجربه داشتم. سر اولی که تجربه نداشتم، انتخابش برای من سخت بود. سعی کردم که تطبیق بدهم با شرایط موجود. لیسانسم که تمام شد، حضور در دانشگاه لازم نبود. باید فقط برای پایان نامه می‌آمدم. ولی دومی که به دنیا آمد، در شرایطی بودم که حضور مداوم هفته‌ای نیاز بود. لازم بود که در هفته ساعاتی را با استادم دیدار داشته باشم.
حتی مادرم خیلی درگیر بودند و نمی‌توانستند فرصتی برای من بگذارند. در دوران کارشناسی ارشد کارهای پروژه‌ها را در زمان خواب بچه ها انجام می دادم. سبک کار پایان‌نامه من تئوری بود. بخش قابل توجهی از آن فکر کردن و محاسبه کردن بود. وضعیت کار من منطبق با بچه بود چون آزمایشگاه نداشتم و تنها باید فکر می‌کردم. این فکر کردن را می‌توانستم همزمان با درست کردن غذا یا کار کردن در آشپزخانه داشته باشم. ضمن اینکه کارها را صبح های زود انجام می‌دادم که اغلب بچه‌ها خوابند و خواب عمیقی هم دارند. ولی برای ساعت‌هایی که در هفته که باید دانشگاه می‌رفتم و با استادم قرار داشتم، همسرم از ابتدا همراهی می‌کردند. مثلاً هفته ای ۳،۴ ساعت.
در آن دوران همسرم هم دانشجو بودند. هفته ای سه ساعت بچه را نگه می داشتند. چون من آن ساعت را باید به دیدار با استادم اختصاص می‌دادم. حتی اگر استادم مسافرت بود و یا به هر دلیلی این قرار ملاقات رخ نمی داد می‌گفتند: «من که این هفته ساعتم را خالی کردم، شما بنشین و کارهای خودت را انجام بده.» همسرم فرزندم را نگه می داشت و من به کارهایم می‌رسیدم.
برای قرارهایی هم که ناچار بودم بروم یا در دوران تحصیل دکترا که باید سر کلاس می‌رفتم، آن مقطع را خواهرم هم کمک می کرد. دوستی هم داشتیم که در بازه‌ای که کلاس دکترای من زیاد بود و من باید صبح تا ظهر بیرون از خانه می‌رفتم، خیلی همراهی کردند. در هفته یک روز صبح تا ظهر را به من کمک می‌کرد. البته این مقطعی بود. کلاً در هر مقطع با توجه به شرایطی که بود خدا کمک کرده است.
اگر بچه های شریف بیایند پیش شما و بگویند متوجه شده‌اند که خدا به آنها دارد بچه‌ای می دهد و نمی دانند چه کار بکنند؟ به آنها چه می گویید؟
من این را در ذهنم دارم و به هر کس که بخواهد درس را ادامه دهد، آن هم با بچه اول، می‌گویم که باید این موضوع را برای خودش حل کند که «چرا درس می خواند؟» و «هدفش چیست؟» چون اگر این موارد در ذهن آدم حل شده نباشد، سخت است. گام نهادن در یک مسیر در صورتی که برای خود شخص مشخص نباشد که با چه هدفی و چه کاری می‌کند؟ باید با آگاهی باشد. کشیدن این سختی و تحمل آن اذیت کننده است.
من باید هر روز از ساعت ۶ صبح بلند می‌شدم وگرنه به کارهایم نمی‌رسیدم. هر کس باید با خودش بالا پایین بکند اگر این کار را کرد و مطمئن بود که «من این کار را می توانم انجام بدهم» و «علاقه دارم» و «هدف دارم» اگر به این نقطه رسیده است، آن وقت خیالش راحت باشد که می‌تواند در این دوران مدیریت زندگی خود را مدیریت کند.
باید مسیر را بشناسد. وقتی مسیر را شناخت، انگیزه و هدفمندی کار را پیش می‌برد. ولی یک سختی جدی وجود دارد باید آنقدر قوی باشدکه تحمل سختی ها را داشته باشد.
فکر نمی کنید این کلام فقط تجربه زیسته شماست و قابل تعمیم دادن نیست؟
به نظرم این حرف دقیق است. هر کسی فقط از شنیدن حرف‌های دیگران یک جاهایی یک چراغ هایی در زندگی اش روشن می‌شود و خودش باید با توجه به شرایط زندگی خودش و ظرفیت خودش برای خودش الگو بسازد. یعنی شنیدن این تجربه ها به آدم می تواند راهنمایی‌هایی بدهد. ولی نباید الگو بشود که قدم به قدم با آن پیش برویم. خانم‌ها در زندگی باید انعطاف پذیر باشند. باید هر لحظه نسبت به شرایط خودشان را تغییر بدهند. یعنی انتظار اتفاق عجیب را باید داشته باشند.
وضع مالی شما خیلی خوب است؟ چون خیلی‌ها می‌گویند باید وضع مالی شما خوب باشد که فرزندان سوم و چهارم را بیاورید.
خوب است اما به فرزند خیلی ربطی ندارد. ما هزینه مالی جدی نداشتیم و هیچ وقت هم اینطور نبوده که نگرانی نداشته باشیم. وضع ما خیلی عادی بوده است. مثلاً اگر جایی دستمان بازتر بوده سبک زندگی‌مان بر این مبنا بوده که بی هوا خرج نکنیم. ولی یک واقعیت که به آن توجه دارم این است که بچه ها روزی‌شان را به همراه خودشان می آورند. اما به کسی که این روزی آوردن را ندیده باشد و اعتقاد نداشته باشد سخت می‌توان این حرف را زد.
تا یه حال شده که استادی به خاطر اینکه بچه زیاد دارید با شما برخورد بدی داشته باشد؟
واقعیتش را که بخواهید من خیلی تجربه برخورد با اساتید را در دوران مادر بودنم داشته‌ام. اصلاً این طور نبوده که با من برخورد بدی صورت بگیرد. بخشی از آن شاید این بود که من هیچ وقت به بهانه بچه، کاری را کم نگذاشتم. که مثلاً بگویم من چون بچه دارم این کار را نتوانسته‌ام انجام دهم. برای من هیچ وقت پیش نیامده. اساتیدی که با آنها بودم بعضاً همفکر من نبودند. برای همین قصدم این بود که در ذهن آنها این را بسازم که می‌شود استاد از یک دانشجو راضی باشد در حالیکه دانشجو بچه هم داشته باشد. استاد دکترای من بعد از دکترا به من گفت که بیا باهم یک کار انجام بدهیم. شروع کردم کاری را برای مطالعه تا جایی که به من گفتند میخواهید پست داک بشوید؟ (گزینه پیشنهادی برای دانشجو شدن در مقطع پسا دکتری) یا یکی دیگر از اساتید به من ایمیل زدند که اگر بخواهید پست داک بشوید بیاید برای من این کار را بکنید.
بعضی از کارها را با علم به اینکه من یک مادر هستم، استاد همراهی می‌کرد. مثلاً هیچ استاد راهنمایی اینقدر با دانشجو راه نمی‌آید اما استاد من به من می‌گفت: «چه ساعتی می‌توانید بیایید؟» چون می دانست که من باید زمان خالی همسرم را برای نگهداری از کودک هماهنگ کنم.
البته این را هم بگویم که در مرحله کارشناسی ارشد من به واسطه همین بچه، به گیر مقرراتی برخوردم. معاونت آموزش خیلی با من همراهی کردند. من می‌خواستم موضوع پایان نامه ام را تعیین کنم. چون نزدیک زمانی بود که بچه به دنیا می‌آمد، گفتم که موکول کنم به بعد از مرخصی. معاونت آموزشی این همراهی را با من کردند که موضوع پایان نامه را بعد از شروع ترم جدیدم انتخاب کنم.
یا وقتی فرزند سوم را باردار بودم. دفاع من نزدیک بود. کرونا آمد. هنوز دانشگاه‌ها در شوک کرونا بودند. این را نمی توانستند بپذیزند که دفاع دکترا را مجازی راه برگزار کنند. قابل پذیرش نبود. معاون آموزش ما خیلی تلاش کرد که این کار را بکند. تا اینکه یک هفته قبل از به دنیا آمدن دختر سومم، موفق شدم اولین دفاعیه مجازی دانشگاه شریف را انجام دهم. ولی کار را کامل کردم و رساندم و قبل از اینکه فرزندم به دنیا بیاید کار را انجام دادم. می خواهم بگویم این همراهی‌ها وجود داشت. استاد راهنمای من از همه نظر، مدل و تیپ فکری با من فرق داشت. یعنی در نقطه مخالف من بود. اما انسان آزاده‌ای بود که خیلی تعصبی نبود.
مادر سه فرزند؛ دکترای مدیریت دولتی
ترم چهارم کارشناسی بودم که متوجه شدم کودکی در راه دارم. دانشگاه صنعتی آن هم روزانه، خیلی هم ساده نمی‌گرفتند. تا روزهای آخر ماه هفتم سرکلاس می رفتم و حتی چند هفته بعد از تولد دخترم، امتحاناتم را دادم. هر چه با خودم کلنجار رفتم نتوانستم مرخصی زایمان بگیرم. از یک خانم برای کمک به مدت چند ماه کمک گرفتم. در مسجد دانشگاه می‌نشست و من سر کلاس بودم. دخترم که بیدار می شد به گوشی‌ام تک زنگ می‌زد. به دخترم که شیر می دادم مجدد به کلاس برمی گشتم.
یک بار پرستار برایش کاری پیش آمد. دخترم را با کالسکه سر کلاس بردم. کلاس درس تخصصی مهندسی، ترم ۷! استاد با روی خوشی استقبال نکرد. نگاهش سنگین بود اما چیزی نگفت. صدا زمانی از او بلند شد که فرزندم را به دلیل گریه‌اش در آغوشم گرفتم. این جمله را هیچ وقت از یاد نمی برم: «خانم فلانی اینجا دانشگاه است نه آشپزخانه! می خواستی بچه بیاوری برای چه دانشگاه آمدی؟ برو پشت میز اشپزخانه بنشین و بچه‌ات را بزرگ کن.»
بغض گلویم را می‌فشرد اما نگذاشتم اشک‌هایم در نگاهم معلوم شود. من یک مادر جوان بودم که به زعم خیلی از دوستان و همکلاسی هایم، همسن های من هنوز حتی به فکر ازدواج هم نبودند، چه رسد به مادری. کالسکه دخترم را هل می دادم و به سمت درب اصلی خیابان حافظ می‌رفتم. حضور یک مادر با فرزند چند ماهه‌اش در دانشگاهی با این عظمت و عنوان غریب نمود می‌کرد. نگاه همه برایم سنگین شده بود. من حتی از پریدن پرنده‌ها هم دور کالسکه فرزندم هراس داشتم. نمی خواستم هیچکس به خودش اجازه دهد که به «مادرشدن» من حرفی بزند.
روز رو به تمام شدن بود و بغض من که دیگر ترکیده بود آرام نمی‌شد. تکانی به خودم دادم و گفتم با این اوضاع چه باید کنم؟ مرخصی بگیرم و خانه باشم؟ یا… به حرف‌هایی که می شنوم باید پاسخ می دادم. بدون پاسخ به آنها آرام نمی‌گرفتم. همسرم که آمد حدود دو ساعت حرف زدیم. از مسیر گذشته و راه پیش رو. تا اینکه تصمیم را به خودم واگذار کرد. و من نمی دانستم چه کاری باید کرد؟
اگر این ترم را تمام می کردم تنها یک ترم مانده بود تا درسم تمام شود. تازه می خواهم دوباره کنکور کارشناسی هم بدهم و رشته مورد علاقه‌ام را اگر قبول شوم، بخوانم. تا اینکه بعد از یک هفته دلم را با عقلم یکی کردم و قاطع و محکم پیش رفتم. من درس‌ها را با پایین‌ترین نمره ممکن قبول می شدم. حتی ترم آخر مشروط شدم. اما اصلاً خجالت نداشتم. چون من با تمام دانشجویان هم دوره خودم یک تفاوت بزرگ داشتم. «من یک مادر بودم!»
کارشناسی دوم را هم قبول شدم. ترم پنج فرزند دومم را باردار بودم که حال جسمی‌ام به من اجازه شرکت کردن سر یکی از کلاس‌های صبح را نمی‌داد. صبح‌های ناشتا تهوع بدی داشتم که تا مدتی بعد هم نمی توانستم کاری کنم. پیش استادم رفتم و از او درخواست کردم که به من اجازه دهد بدون شرکت کردن در کلاس سر امتحان درسش حاضر شوم. توقع چنین جسارتی آن هم از دانشجوی خوبی مثل من را نداشت. با تندی گفت: «برای چه باید این اجازه را به شما بدهم؟ برو حذف کن اگر نمی توانی.» گفتم: «استاد کودکی در راه دارم که شرایط جسمی ام..» وسط حرفم پرید و با تندی گفت: «حامله‌ای؟ در این اوضاع مالی؟ در این شرایط درس و دانشگاه؟ در این شرایط کشور؟ واقعاً بی‌فکری..» بلندی صدایش آنقدر برایم اذیت کننده نبود که تندی لحنش آزارم داد. صحنه ۳ سال پیش جلوی چشمانم آمد. محکم ایستادم و گفتم: «حذف کنم؟» با عصبانیت افتخار آمیزی داد زد: «معلومه که باید حذف کنی. تو اگر عقل داشتی…» نشنیدم چه گفت. در کنار استادم حضور داشتم. اما خودم نخواستم بشنوم که چه می گوید. با احترام از او خداحافظی کردم و از اتاقش بیرون آمدم.
یکی از بزرگترین معضلات دوران مادری من پیدا کردن مهدکودک بود. من اعتقاد داشتم مهد کودک باید بستری باشد برای رشد فرزندم. نه برای آموزش او. معتقد بودم آموزش موسیقی زنده و حرکات موزون و… برای مقطع سنی زیر دبستان نیست. مهد کودک باید محیط امنی برای کودک باشد که تا جای ممکن عاری از اشتباهات آدم بزرگ‌ها باشد. روابط آزاد عمو و خاله‌های مهد را نمی‌پسندیدم چون در صورت مواجهه فرزندم با این مسائل، طبع معصوم کودکم را مورد هجمه ناملایمات می دیدم. در تمام مناطق نزدیک محل کارم و دانشگاه و منزل، مهدهای کودک را رصد کردم و هیچ نیافتم. بعد از سه ماه گشتن و گشتن، بالاخره جوینده یابنده شد.
من بعد از به دنیا آمدن دومین فرزندم، همزمان که داشتم کارشناسی‌ام را تمام می کردم، مشغول یک کار نیمه وقت بودم و مهم‌تر از همه اینها، «یک مادر بودم.»
ترم آخر کارشناسی‌ام بود که برای ارشد خواندم. کمک خانواده همسرم در نگهداری از دخترم در ساعتهای بعد از مهد را نمی توانم نادیده بگیرم. سه هفته فرزندم بعد از مهد پیش مادربزرگ و عمه‌اش می رفت تا من در کتابخانه برای ارشد درس بخوانم. همسرم در تمام مراحل یک نقش داشت و همان نقش بزرگترین نقش بود. او پشتیبان من بود. مادی و معنوی.
دانشگاه تربیت مدرسه را با رتبه خوبی پذیرفته شدم. دیگر با اطمینان خاطر از خداوند فرزند خواستم. من از پایان‌نامه کارشناسی ارشدم در شرایطی دفاع کردم که فرزند سومم را در ماه هفتم بارداری در راه داشتم.
از ادامه تحصیلم بخواهم بگویم به دکترا می رسم اما نکته مهم زندگی‌ام این بود که توانستم علاوه بر داشتن پشتیبانی همسر، در مورد مسائل و مشکلات پیش رو مطمئن تصمیم‌گیری کنم. من در هر شرایطی که بودم بعد از توکل به خدا و حضور همسرم، با تکیه بر انگیزه و اطمینانم از «مادر شدن» به مسیرم ادامه می دادم. اگر نمره‌ام کم می شد ناراحت نبود. اگر تاریخ دفاعم جابه‌جا می شد غصه نمی خوردم. اگر در روزهای برفی سرکلاس حاضر نمی شدم، خودم را سرزنش نمی کردم. چون «من یک مادر بودم.»
داشتن مهد کودک خوب، مهدی که خیال مادر را برای ساعاتی از آرام و امن بودن محیط حضور فرزندش در آن راحت می کند بزرگترین کمک در زندگی من بود. شاید خیلی‌ها از مهد دل خوشی نداشته باشند. شاید پرستار نخواهند. شاید مادر یا مادرشوهری باشد که بتواند کمک‌شان کند و شاید… هزاران شاید دیگر را بگویم که حرفم را بزنم. به نظر من اگر یک زن تصمیم به مادر شدن بگیرد، در انگیزه و اراده خود مطمئن باشد، می تواند با نرمش در برابر مسائل زندگی، مسیر خود را پیش ببرد.
مهد کودک، کمکی برای مادر
در شبکه‌های اجتماعی صفحات مختلف را بالا و پایین می کردم که گفتگوی جمعی از دوستانم توجهم را به خودش جلب کرد. دانشگاه شریف برای مادران دانشجویی که در حال تحصیل هستند امکانی را فراهم کرده که بتوانند کودکان‌شان در محیطی مثل مهدکودک بسپارند. البته این کل متن صحبت دوستانم نبود. کنجکاو شدم. شماره مدیر مهدکودک را گرفتم و با او گفت و گویی در مورد روش کار و کیفیت و هدف‌شان پرسیدم.
«مجتمع فائزون مجتمع تربیتی دختران است که چشم اندازش تربیت دختران تراز انقلاب اسلامی است که بعداً بتواند در رشته انسانی تولید علم بکنند. البته این کار دبیرستان است.
ما گروهی بودیم که به مدت سه سال یک کار پژوهشی داشتیم که در این کار منابع مختلف اسلامی را می‌خواندیم و با اساتید مختلفی مصاحبه داشتیم. از متن‌های اسلامی محتوا استخراج کردیم و حکمت مطالعه صدرا که بعد ارتقا پیدا کرد به علامه طباطبایی را مورد مطالعه داشتیم. تقریباً یک سال زیر نظر حاج آقای جلالی مسئول اسبق حوزه دانشجویی دانشگاه شریف که بعداً مسئول فرهنگی سازمان تبلیغات هم شدند، بودیم.
ایشان یک تفقه مجددی روی احادیث انجام دادند. خودشان بحث های تربیتی را و بعد بحث های حکمت مطالعه امام خمینی را. یک تیم بودند زیر نطر حاج آقای فلاحی در قم که برای ما تدریس را شروع کردند. در واقع بحث مبنایی انسان شناسی و هستی شناسی را شروع کردیم.
خودم شروع کردم به قلم زدن با توجه به تجربه ای که داشتیم و سوالاتی که برای ما پیش آمده بود یک نظام مجدد نوشتیم. بعد از یک سال برگزاری کارگاه ها را شروع کردیم. کارگاه های مختلف برای بچه های ۳ تا ۶ سال و بعد از دو سال کار رسمی را با مجوز آموزش و پروش شروع کردیم پیش دبستانی را افتتاح کردیم. الان همان بچه ها در مدرسه کلاس پنجم هستند. اینها همه مقدمه کار بود.
دختران آیینه مادران
از سال گذشته یک طرح جدید را شروع کردیم به اسم طرح «مَحیانه». در دورانی که در مدرسه بودیم چیزی را در مسائل تربیتی دیدیم که توجه ما را به خود جلب کرد. اینکه بعد از چند وقت دختران آینه مادرشان می‌شوند. ما جلسات تعاملی زیادی با والدین داشتیم. رویکرد تربیتی را آموزش می‌دادیم. گروه های مجازی داشتیم که سوالات را بپرسند و ما جواب بدهیم. اردو و هیئت خانوادگی داشتیم. کارگاه مادر و کودک داشتیم و..
نهایتاً دیدیم مادرها تا خودشان درگیر فضای تعلیم و تربیت نشوند، آن رشدی که باید برای کودک رقم بخورد نمی‌شود. یعنی با اینکه برای خانواده تغییر رویکرد اتفاق افتاده آموزش داده شده بود و پذیرش داشت، ولی باز هم برای اینکه با آن تغییر رویکرد زندگی کنند لازم است که خودشان وارد حیطه تعلیم و تربیت شوند.
اولین برنامه این بود که یک فضای کاملاً تعاملی برای مادر وجود داشته باشد و مادر به هر دلیل فکر کند بخواهد مشاوره بگیرد. درد دل کند. میخواهد بچه‌اش یک زمانی مشغول باشد. همه اینها بهانه‌هایی بود که مادرها به اینجا رفت و آمد کنند. بر اثر تکرر رفت و آمدی که با مجموعه هست کم کم دغدغه مند می‌شوند.
ما یک دوره «مُهیّانه» یعنی آماده سازی نیرو برای طرح مَحیانه انجام دادیم. خیلی از مادرهایی که قبلاً دخترشان دانش‌آموزمان بود، به ما مراجعه کردند و در این طرح شرکت کردند. واقعاً ما با آنها زندگی کردیم. یعنی خیلی از کادر ما، مادرهایی هستند که دخترشان در فائزون هستند و وارد حیطه تعلیم و تربیت شدند. وقتی در این روند دیدیم چند نفر از آنها، شرایط را کاملاً درک کردند که چقدر این اتفاق مناسب است و مادر باید شرایط تربیتی خانه و خانواده را اینطور بپذیرد، متوجه شدیم این طرح جای گسترده شدن دارد.
تمام ابعاد مادری باید در نظر گرفته شود
سبک زندگی مادرها و زنان ما در این فضایی که به وجود آمده که مثلاً آپارتمان نشین شدند، متفاوت شده. مخصوصاً اینکه چند سال کرونا هم بود و مادرهای شاغل هم بعضاً خانه نشین یا دورکار شده بودند. فضا یک جوری شد که به این عنوان که «میخواهد تربیت بچه را انجام دهد» مادر خیلی هدفی برای زندگی نداشت. منظورم این معنا نیست که بخواهیم او را از خانه بیرون بیاوریم.نه! منظورم این است که دغدغه های اجتماعی او شل شده بود. چون تربیت زمانی از طرف مادر کامل است که تمام ابعاد مادرانگی را در بر بگیرد. چه نقش اجتماعی، چه نقش خانه داری، چه نقش دختر بودن، اینکه چقدر بتواند خودش را کامل‌تر بکند.
خلاصه… ما گفتیم در این زمینه به مادرها کمک می‌کنیم. چون این فضایی که ایجاد شده بود و مادرها هم خانه نشین شده بودند طوری شده بود که مادر ها فقط با بچه ها چالش داشتند. و از فضای درست روند رو به رشد تربیتی دور شده بودند. نه خیلی به کار تربیتی می‌پرداختند و نه خودشان را شاغل بودن. به اسم اینکه میخواستند در فضای بیرون کار نکنند و «با فرزندم باشم» اوضاع خیلی بدتر شد.
بچه ها هم در دوران خانه‌نشینی همبازی نداشتند. می خواستیم فضایی را ایجاد کنیم که بشود سبک زندگی را متفاوت کرد و یک مقدار برگردیم به فضایی شبیه فضای قدیم که بچه ها بتوانند در بین اطرافیان همبازی پیدا کنند. بتواند با همبازی‌شان زندگی کنند.
ما خیلی به اینکه بچه های زیر چهار سال از خانواده جدا باشند اعتقاد نداریم. اما اینکه فضایی باشد که مادر تا زمانی که خواست، کودکش اینجا باشد. حتی تا زمانی که بچه احساس امنیت نکند، این مادر از فرزندش جدا نشود.
از طرفی هم دانشگاه می‌خواست ما یک مهد برای دانشجویان و کارمندها داشته باشیم. شروطی بین ما قرارگذاشته شد و الان در خدمت شما هستیم.
فضای بالای پشت بام را برای جلسات و حضور مادران همراه با کودک گذاشتیم. حضور نوزادان را هم در آنجا قرار دادیم که از دنج و ساکت بودنش نسبت بهطبقات دیگر استفاده بهینه کرده باشیم. زیر زمین هم مربوط به بازی های تحرکی است. این طبقه هم که کلاس‌بندی‌هاست و بازی و تغذیه خوردن و...
می‌خواهیم در آینده‌ای نزدیک یک فضای کافه در طبقه بالا داشته باشیم مختص خانم‌ها. که بشود برای جلسات دوستانه که بچه های آنها هم اینجا آسایش و امنیت دارند و بازی می‌کنند. هدف ما این است که در اثر تکرر این رفت و آمدها کم کم برای مادرها دغدغه‌های لازم را ایجاد کنیم تا بدانند با بچه ها چطور تعامل کنند.
محله سازی
مهد کودک ما در دو قالب کودکان را ثبت نام می کند. «محیانه» و «پویانه» طرح برای مادر است و یک طرح هم به اسم «جوانه» داریم کار نوجوانان است. البته فضای اجرای جوانه را اینجا نداریم و از فضای مساجد استفاده می‌کنیم. چشم انداز ما این است که بتوانیم یک محله سازی انجام بدهیم. لینک بین مساجد و مدارس و حالا هر سازمانی که در این بحث فعال است مثل شهرداری یا بسیج یا دانشگاه شریف و هیئت الزهرا همه اینها. بتوانیم با هم با توجه به این رویکردی که داریم یک کار خوب را پیش ببریم. در واقع مخاطب ما خانواده است. با تک تک اعضایی که دارد. در سنین مختلف. نوزاد، سن ۲ تا ۴ سال، سن پیش دبستانی، سن دبستان و… نهایتاً می‌خواهیم در ارتقاء سبک زندگی خانواده کمک کنیم خانواده با تک تک اعضا است. با پدر کودک مادر کودک نوجوان و پدر و مادر.خیلی امیدوار کننده است.
آشنایی با مفهوم خانواده
از برنامه‌ها بخواهم بگویم، مثلاً کل برنامه این هفته ما طرح درس خانواده است که به میلاد امام علی (ع) ختم می شود و بچه ها با مفهوم خانواده آشنا می‌شوند. پدر و مادر را به عنوان کسی که زحمت شان را می کشد ببینند و مصادیق این زحمت ها را در قالب داستان و نمایش ببینند. تعاملی که بچه باید با آنها داشته باشد را ببیند. مثلاً بچه ها کاردستی خانه درست می کنند که اعضای خانواده را خودشان در آن می کشند و رنگ می‌کنند مهارتی را در خلال یک طرح درس و سناریو که دارد پیش می‌رود. ما نمی‌گویم که: «بچه ها باید بیایید اینجا را برش بزنید.» که مهارت کار با قیچی را یاد بگیرند. این روش را درست نمی دانیم. ما غیرمستقیم کار م‌کنیم یعنی بچه ها به جهت اینکه می‌خواهند که کاری را انجام دهند خودشان قیچی را دست می گیرند و کار را انجام می‌دهند. ما فقط آنها را همراهی می کنیم. در بحث مهارتی کار را اینطور تصویر می‌کنیم. اما بحث آموزشی در خلال بازی ها و نمایش ها و سناریو ها است.
ما از مادرهایی که فرزندشان را اینجا ثبت نام می‌کنند درخواست می کنیم حتماً ناهار اینجا و در کنار فرزندشان باشند. اردوی مادر و کودک داریم. اردوی خانوادگی داریم. برنامه های خانوادگی داریم. کلاً برای ما مهم است که افراد احساس بکنند که اینجا خانه‌شان است و اینطور نباشد که از پدر و مادرش کنده شده است و هر وقت بخواهد می تواند مادرش را ببیند.
کد خبر 5698244منبع: مهر
کلیدواژه: دانشگاه شریف سازمان انرژی اتمی امام خمینی انقلاب اسلامی ایران علامه طباطبایی مهد کودک مادر مادرانه صفحه اول روزنامه ها دکه روزنامه صفحه اول روزنامه های اقتصادی صفحه اول روزنامه های ورزشی لیگ برتر فوتبال ایران صفحه اول روزنامه های استان ها فوتبال امام علی ع تیم فوتبال استقلال تهران آتش سوزی جنگل ها تیم فوتبال پرسپولیس سازمان جنگل ها مراتع و آبخیزداری کشور محیط زیست لرستان امیرالمومنین ع دانشگاه شریف دنیا آمد پایان نامه شروع کردیم داشته باشم من یک مادر سبک زندگی برای مادر بچه ها مهد کودک هم بگویم ما خیلی برای من هیچ وقت برای ما یک کار
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۰۲۰۶۹۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
جنبش دانشجویی حمایت از فلسطین: این صدای آمریکاست! | چند دانشجو بازداشت شده اند؟
همشهری آنلاین: شاید برای «لیندا توماس-گرینفیلد»، نماینده و سفیر اصلی آمریکا در سازمان ملل دو روز گذشته یکی از سخت‌ترین روزهای کاری‌اش در همه چند دهه گذشته بوده است. گرینفیلد ۷۱ ساله به عنوان یک دیپلمات کهنه کار آمریکایی، روز جمعه متن سخنرانی خود را برای دانشجویان دانشگاه ورمونت آماده کرده بود تا در سالن اصلی آمفی تئاتر دانشگاه ورمونت روبروی ده‌ها خبرنگار و عکاس ارائه دهد، اما ناگهان به او پیام رسید که دانشگاه مراسم سخنرانی‌اش را لغو کرده و در حال حاضر دانشگاه ورمونت پذیرای او برای سخنرانی نیست. خبر بدی برای سفیر آمریکا در سازمان ملل بود، اما او چاره‌ای جز پذیرش شرایط نداشت. در همان لحظات «سورش گاریملا»؛ رئیس دانشگاه ورمونت، در حساب کاربری این دانشگاه در فضای مجازی اعلام کرد: «با کمال تأسف می گویم که سخنران برنامه ریزی شده خانم سفیر لیندا توماس-گرینفیلد، در دانشگاه لغو شده است.» وبگاه هیل هم نقل قولی از برخی حساب‌های کاربری دانشجویان دانشگاه ورمونت را منتشر کرد که در آن سفیر آمریکا را جنایتکار جنگی جنگ غزه عنوان کرده بودند.
لغو سخنرانی سفیر آمریکا در دانشگاه ورمونت به دلیل ادامه اعتراضات پرحرارت دانشجویان این دانشگاه در حمایت از فلسطین صورت گرفت. اعتراضاتی که دور جدید آن اکنون وارد هفته سوم شده و ابعاد آن هرروز گسترده تر می شود. حدود ۱۲۰۰ کیلومتر آن طرف تر از دانشگاه ورمونت، بخشی از اساتید و اعضای هیئت علمی در دانشگاه اموری نیز با تهیه یک نامه بلندبالا خواستار استعفای رئیس دانشگاه شدند. رئیسی که به پلیس مجوز ورود به دانشگاه و بازداشت دانشجویان را داده بود. خشمی که در دانشگاه ورمونت سخنرانی سفیر آمریکا را لغو کرد، اکنون در دانشگاه اموری خواستار استعفای رئیس دانشگاه است. خشمی که ناشی از برخورد خشونت بار و بازداشت‌هایی است که پلیس آمریکا در سه هفته گذشته علیه دانشجویان و اساتید معترض داشته است. فهرست بلندبالایی از بازداشت دانشجویان و حتی اعضای هیئت علمی دانشگاههای آمریکا در دست است که نشان می‌دهد حمایت از فلسطین در دانشگاههای آمریکا بسیار پرهزینه است.
چند نفر تاکنون بازداشت شده‌اند؟آمار و گزارش‌های تائید شده از منابع رسمی آمریکا مانند روزنامه واشنگتن پست آمار قابل توجهی از بازداشت‌ها در دانشگاه‌ها را نشان می‌دهد:
2300 نفر: آمار کل بازداشت‌های صورت گرفته در تظاهرات حامیان فلسطین در محوطه دانشگاه های مختلف آمریکا تا روز شنبه
۱۵۰ مرکز: آمار کل کالج‌ها و دانشگاههای درگیر اعتراضات
۸۰ مرکز: تعداد مراکز آموزشی محل درگیری، خشونت و یورش پلیس با استفاده از گاز اشک آور و انجام بازداشت
۲۸ کلاس لغو شده: توقف فعالیت ۲۸ کلاس درس در دانشگاههای مختلف بدلیل بازداشت گسترده دانشجویان
۴۴ دانشگاه: آمار کل دانشگاههای آمریکا دارای دانشجوی بازداشتی
۳۲۵ بازداشت: بیشترین میزان بازداشت صورت گرفته علیه دانشجویان در یک روز
۱۰۰ بازداشت به بالا: حداقل ۷ دانشگاه هرکدام دارای آمار بازداشتی بیش از ۱۰۰ نفر
۵۰تا۱۰۰ بازداشت: حداقل ۷ دانشگاه هرکدام دارای آمار بازداشتی بین ۵۰تا ۱۰۰نفر
تا ۵۰ بازداشت: حداقل ۳۰ دانشگاه هر کدام دارای آمار بازداشت تا ۵۰ نفر
بیشتر بخوانید:
مجسمه جرج واشنگتن دانشگاه هاروارد بعد از اعتراضات! چند دانشجو در آمریکا بازداشت شده‌اند؟ ۷ دانشگاه دارای بیشترین بازداشتهادر عین حال چند دانشگاه آمریکا هستند که دارای بیشترین آمار بازداشتی از میان دانشجویان معترض هستند و آمار بازداشتی در این دانشگاه‌ها همگی بیش از ۱۰۰ نفر است.
۲۲۰ بازداشت: در دانشگاه کلمبیا در نیویورک
۲۰۰ بازداشت: در دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس
۱۷۳ بازداشت: در کالج شهری نیویورک
۱۳۶ بازداشت: در دانشگاه تگزاس
۱۲۰ بازداشت: در دانشگاه نیویورک
۱۱۸ بازداشت: در کالج امرسون در بوستون
۱۰۰ بازداشت: در دانشگاه واشنگتن در سنت لوئی
جغرافیای بازداشت‌ها:۱۱۰۰ بازداشت: در دانشگاههای شمال شرق / دانشگاه کلمبیا، دانشگاه هاروارد، دانشگاه نیویورک، کالج شهر نیویورک، کالج امرسون، دانشگاه پرینستون، دانشگاه نورث ایسترن، دانشگاه فوردهام،
۵۰۰ بازداشت: در دانشگاههای غرب / دانشگاه کالیفرنیا، دانشگاه کالیفرنیای جنوبی، دانشگاه یوتا، دانشگاه پلی تکنیک ایالتی کالیفرنیا، دانشگاه ایالتی آریزونا،
۳۰۰ بازداشت: در دانشگاههای جنوب / دانشگاه تگزاس در آستین، دانشگاه تگزاس در دالاس، دانشگاه اموری، دانشگاه تولان، دانشگاه جورجیا، دانشگاه فلوریدا جنوبی،
۲۰۰ بازداشت: در دانشگاههای غرب میانه / دانشگاه ویسکانسین در مدیسون، دانشگاه شیکاگو، دانشگاه نورث وسترن، دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس، دانشگاه ایندیانا
کد خبر 849470 برچسب‌ها فلسطین سازمان ملل
امیدواری ژینولا به کامبک پاری سن ژرمن مقابل دورتموند: آنها از نظر جسمانی، تکنیکی و تاکتیکی آماده هستند